Εμείς, οι " ίδιοι " !

Σεπτεμβρίου 30, 2013
Παρατηρώ τον κόσμο που είναι τόσο διαφορετικός μεταξύ του. Ο καθένας επιλέγει έναν διαφορετικό τρόπο έκφρασης. Ο καθένας βάφει και κόβει αλλιώς τα μαλλιά του, φοράνε όλοι διαφορετικά ρούχα, ακούνε κάποιο ιδιαίτερο είδος μουσικής, ακόμα και στον τρόπο που περπατάνε διακρίνω διαφορές. 
Ρίχνω μια γρήγορη ματιά στο πουθενά και ξαναγυρίζω στην εικόνα μου. 
 Α! τώρα είναι αλλιώς! Πιο όμορφα! Τυλίχτηκε γύρω τους ομόνοια, τώρα που βλέπω πιο βαθιά βλέπω χαμόγελα, βλέπω αλληλεγγύη, το ηθικό τους καθήκον, η ανάγκη που έχει ο καθένας τους για υποστήριξη, κατανόηση, βοήθεια, αγάπη! Και αν η διαφορετικότητα εξακολουθεί να υπάρχει,η ομοιότητα μόλις έκανε την πρώτη της εμφάνιση και αυτή. Γιατί οι άνθρωποι αν και διαφορετικοί είναι ίδιοι. Όλοι μαζί σχημάτισαν τον κόσμο μου, τον έντυσαν με όμορφα χρώματα και τον στολίσαν ήχους.
Απορώ πού κάποιοι είδαν τα άσχημα και σύραν να κρυφτούν στα χαμηλά, πίσω από τα φώτα, και σκαρφίστηκαν πως γλίτωσαν , δεν είχαν, λέει, άλλη επιλογή. Παραδόθηκαν στη μοίρα τους και περιμένουν  τάχα την εξιλέωση, μα και οι ίδιοι ξέρουν πως όταν έρθει η ώρα θα κρυφτούν πιο χαμηλά.. Κάποιοι με το χαμόγελο της απελπισίας στα χείλη, κουράστηκαν, λέει, απογοητεύτηκαν από τη ζωή, την ίδια ώρα που εγώ δεν έχω γευτεί ακόμα τα ελάχιστα. Άλλοι κάναν τις επιλογές τους υιοθετώντας την πλήρη απάθεια, αυτό τους πληγώνει, μα ταυτόχρονα τους ικανοποιεί, και αν τους ρωτούσες θα σε προέτρεπαν να κάνεις ακριβώς το ίδιο. Γιατί σκέφτονται πως δεν χρειάζεται να προσπαθείς αφού τίποτα δεν μπορείς να καταφέρεις. Μα, όταν κάποιοι προσπαθούν, και καταφέρνουν το «ακατόρθωτο» φαντάζουν ήρωες απέναντι στους απαθείς. Και πολύ εύκολα οι καλές πράξεις των γύρω μας παρεξηγούνται, αποκαλούνται ιδιοτελείς και αμφισβητούνται. Αντίθετα την απάθεια γύρω μας την έχουμε συνηθίσει, την επικίνδυνη αδιαφορία, και αυτήν. 
ανενόχλητα τη μεταδίδουμε ο ένας στον άλλον.
   Όταν προσπαθείς για κάτι και το καταφέρνεις, κάνεις ένα βήμα μπροστά, 
μα όταν αρκείσαι σε αυτό πας δέκα πίσω. Και όταν η πράξη σου μπορέσει και θεωρηθεί κατόρθωμα, δεν είναι δική σου ευθύνη ή επιλογή. Όταν αρκετά βολεμένοι κάποιοι θαυμάζουν το «ανέφικτο» το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να υπενθυμίσεις πόσο κοντά μας συνέβη και αυτό.
 Γιατί αυτός που ζει το όνειρό του, που πράττει με μόνη προϋπόθεση την ανιδιοτέλεια του, που μεταδίδει τις γνώσεις του και παράλληλα τις εμπλουτίζει όσο μπορεί, που πέταξε από πάνω του το μίζερο χαμόγελο και κράτησε τα γέλια της ζωής, που κουράζεται αλλά συνεχίζει να προσπαθεί, είναι κοντά, είναι δίπλα, είναι ένας από εμάς. 
ένας από τους ίδιους
Και αν δεν κατάφερε ακριβώς αυτό τουλάχιστον προσπάθησε και εξακολουθεί να προσπαθεί. Είναι ο κύριος της διπλανής πόρτας! 

Αλήθεια όμως, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ πώς θα ήταν όλα αν ήταν αλλιώς; Αν είχαν διαφορετική σημασία; Αν δεν ήταν τόσο σοβαρά; Μα τι είναι αυτό που τους χαρίζει τη σοβαρότητα; Ποιος προσδιορίζει την ορολογία των λέξεων; ποιος την επέβαλλε σε εμάς;
Σεπτεμβρίου 17, 2013
Από το Blogger.