Όταν κλείνω τα μάτια πονάω!

Ξέρεις τι κάνω με τους ανθρώπους
Τους πιάνω στα χέρια μου και τους κρατάω σφιχτά
και κλείνω τα μάτια για να μπορέσω να ρουφήξω κάθε δευτερόλεπτο και να το σφραγίσω μέσα μου
Γιατί μετά φεύγουν
πάντα φεύγουν οι άνθρωποι.
Οι μόνες ψυχές αναγεννούν τις μνήμες
και ζουν ξανά τις στιγμές
και θέλει δύναμη, να κλείνεις τον κόσμο έξω από όσα θέλεις να ζήσεις
και να κρατάς τις πιο δυνατές, τις όμορφες στιγμές
και να μην επιτρέπεις σε εφήμερους παράγοντες να επηρεάζουν την ολότητα που δημιούργησες.

Άνθρωποι μου αγαπημένοι,
μου χτίσατε ένα κάστρο και νιώθω όμορφα εκεί μέσα μα κάπου κάπου φοβάμαι.
Γιατί δεν είναι εύκολο να τραβάς το σχοινί που σου ματώνει τα χέρια.
Και νιώθω πως σε λίγο δεν θα έχω άλλο αίμα να δώσω μα ούτε και δύναμη.

Αγαπημένοι μου άνθρωποι
εγώ ποτέ δεν θα σας πρόδιδα
μα εσείς με αφήσατε να χαθώ σε μονοπάτια περιπλανώμενη μόνη και φοβισμένη. 
Μα τα κατάφερα καλά.
Σταμάτησα να νιώθω φόβο.
Σταμάτησα να προσπαθώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω γιατί ήξερα πως ο χρόνος θα φέρει πάλι τα ίδια, και ίσως την φορά αυτή να είναι λίγο καλύτερα.

Οι άνθρωποι μου, εκείνοι που μου χτίζουν φυλακές, είναι οι ίδιοι που έντεχνα με ελευθερώνουν.
Που μου έδωσαν τη δύναμη να βάψω με όμορφα χρώματα την αναμονή.
Και να μη βιάζομαι... Ξέρω.
Μεγάλωσα και ωρίμασα.

Περιμένω υπομονετικά,
σαν παιδί που του έχουν τάξει τόσα και με τα χέρια κάτω από τα γόνατα αφήνει τα μάτια να λένε τις λέξεις που το στόμα ντρέπεται να πει.
Όχι από φόβο...
Απλώς τα μάτια μας καρφώνονται ανάμεσα στα σίδερα της φυλακής μας και βλέπουν έξω από αυτήν, όχι αυτό που υπάρχει, μα αυτό που θέλουμε κάθε φορά να δούμε.

Μην με κοιτάζεις με τα μεγάλα σου μάτια.
Μπροστά κοίτα. Το μέλλον σου.
Αυτά που σε περιμένανε πριν γεννηθείς και όσα δεν έχεις ακόμα γνωρίσει.

Άσε τα εύκολα.
Σε αυτά που σου ετοιμάσαμε 
και ρίξαμε στο δρόμο σου από νωρίς μια ματιά μόνο ρίξε.

Μετά προχώρα. Πέτα.
Κάνε βήματα μεγάλα και μικρά.
Μόνο μη βιάζεσαι. Ο προορισμός είναι κενός
και τον γεμίζεις με τα όμορφα που μάζεψες στη διαδρομή.
Σε κάθε στάση και εμπόδιο.

Δεν σου μιλάω για εύκολα και δύσκολα.
Σωστά και λάθη.
Για τα αληθινά σου μιλάω και αυτά σου χρέωσα.
Στο μονοπάτι σου να έχεις μόνο τέτοια.
και δάκρυα και θλίψη 
που προμηνύουν μεγάλες χαρές.
όχι δόξες.

Γιατί η ζωή μας κυλάει γύρω από εμάς
την εμποδίζουν και την δυσκολεύουν οι επιλογές μας.
Οι λανθασμένες και οι σωστές.
Το πόσο εύκολα αφεθήκαμε και δεν νιώσαμε φόβο
χωρίς πριν να έχουμε πατήσει σταθερά.

Το ρίσκο.
Και κάθε ρίσκο. 
Που κάνει το χρόνο να περνά λίγο πιο όμορφα
και λιγότερο οδυνηρά κάθε φορά.

Μπροστά σε μια κενή σελίδα νιώθω ανήμπορη.

μια σελίδα, λευκή, είναι πρόκληση.
είναι πάντα εκεί. κάνω πως δεν την βλέπω, αλλά το ξέρω ότι είναι εκεί.
φλερτάρει με το βλέμμα μου, με σαγηνεύει και καταφέρνει πάντα να κλέβει τις σκέψεις μου.
χωρίς να μου αφήνει περιθώρια, χωρίς να έχω επιλογές.

Με εξαναγκάζει και υποκύπτω πάντα.
Με κρατούν αιχμάλωτη οι λέξεις
Κι όμως τότε μόνο νιώθω ελεύθερη.

Νιώθω πως κρατώ στα χέρια μου έναν κόσμο ολάκερο. Και απότομα αυξάνεται η δύναμή μου, οι ικανότητες μου, είναι άλλες.
κι όμως! περιορίζομαι, χάνω λεπτά, στιγμές
αν δεν στερέψω από ιδέες δεν τ' αφήνω.
στραγγίζω και τη παραμικρή σταγόνα που κρύβεται πίσω από κάθε αδιέξοδο του λαβύρινθου μυαλού μου.
πηγαίνω παντού
εξετάζω κάθε εκδοχή
κι όμως
αυτό που αποτυπώνω στη σελίδα μου είναι ο,τι θεώρησα καλύτερο. κάνοντας ο,τι μπορώ. αναθεωρώντας πάντα. κοιτάζοντας ξανά και ξανά τη σελίδα αυτή.
και δεν τα παρατάω.
γράφω.
σβήνω.
γράφω και σβήνω ξανά.
και αυτό που μετράει είναι κάθε φορά να γνωρίζω λίγο καλύτερα τον εαυτό μου.
η ελευθερία που αποκτά το μυαλό, η ικανότητα να εναλλάσσει καταστάσεις, να μετατρέπει γεγονότα
να νιώσεις ότι αυτό που δημιούργησες σε αντικατοπτρίζει, και αν όχι εσένα κάτι που έζησες, και αν όχι κάτι που έζησες κάτι που νιώθεις, και αν ούτε αυτό, απλά κάτι.

 ...Είμαι αιχμάλωτη ανάμεσα σε λέξεις
 Κι όμως τότε μόνο νιώθω τόσο ελεύθερη...