Δες ποια βιβλία διάλεξα για το #24in48

Ξεκίνησε κι επίσημα με πάνω από 2.500 συμμετοχές παγκοσμίως. Πάνω από 2.500 βιβλιόφιλοι θα περάσουν ένα σαββατοκύριακο φουλ αναγνωστικό. Αφού βέβαια προετοιμάστηκαν κατάλληλα γι’ αυτό.

Θες να μάθεις πως; Κλίκαρε εδώ!

Θες να μάθεις ποια βιβλία διάλεξα για το challenge; Συνέχισε την ανάγνωση!

Για το Σαββατοκύριακο διάλεξα να ξεκινήσω με αυτό που έτσι κι αλλιώς αυτές ήταν οι μέρες και ήθελα να αρχίσω αυτήν την περίοδο. ένα βιβλίο που θέλω να διαβάσω, ένα βιβλίο που «πρέπει» να διαβάσω και ένα που προσπάθησα να ξεκινήσω κάποτε αλλά δεν κατάφερα να ολοκληρώσω ποτέ.

Θα τα καταφέρω; Θα δείξει.

Θα προσπαθήσω; Σίγουρα.

Πρέπει να θυμάσαι πως το νόημα των αναγνωστικών προκλήσεων είναι να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και δεν υπάρχει κάποιος κανόνας ή «ποινή» σε περίπτωση που δεν καταφέρεις να φτάσεις στον προκαθορισμένο στόχο.

Ξεκινάμε…

 #1. Το υπόγειο. Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.

Ένα βιβλίο που είχα καιρό. Δεν είχα διαβάσει κριτικές, δεν μου το είχε προτείνει κάποιος. Αφού το 2019 είναι η χρονιά που ολοκληρώνουμε ό, τι είχαμε αφήσει μισό και μειώνουμε όσο είναι δυνατό τη λίστα με τα αδιάβαστα (τσέκαρε το readathon του somuchreading), αποφάσισα να ξεκινήσω με αυτό.

Ο αγαπημένος Ντοστογιέφσκι. Η κλασική λογοτεχνία. Ένα βιβλίο που δεν διαβάζεται φευγαλέα απλά για να περάσει η ώρα. Ένα βιβλίο που για να το διαβάσεις θα χρειαστεί να δημιουργήσεις το χρόνο. Και σίγουρα ένα βιβλίο που θα σε κάνει να σκεφτείς, να προβληματιστείς, να αναθεωρήσεις.

#2. Μικρό χρονικό τρέλας. Αύγουστος Κορτώ

Ναι. Το έχει διαβάσει πολύς κόσμος. Ήρθε η σειρά μου. Ήταν δώρο γενεθλίων το 2017. Χρειάστηκε να περάσει λίγος καιρός για να βρω χρόνο αλλά τα κατάφερα. Χαχα! (και καλά αστειάκι για να μην σχολιάσω την αναλογία καινούργιες αγορές/αδιάβαστα)

«Το μυαλό μου –ο κόσμος μου- γκρεμίστηκε και τη θέση του πήρε μια παντοδύναμη ψύχωση, που σαν παράσιτο με ξενιστή τον ίδιο μου ον εαυτό τρεφόταν και θέριευε με τις παρανοϊκές ιδέες που γεννούσε ασταμάτητα»

 #3. Η τζαζ του δολοφόνο. Ray Celestin

«Ορκίζομαι πως θα χαρίσω τη ζωή σε όλους εκείνους, στα σπίτια των οποίων θα ξεφαντώνει μία ορχήστρα τζαζ την ώρα που ανέφερα»

Κι αυτό δώρο (προς υπεράσπιση μου πρόσφατο, πολύ), Χριστουγεννιάτικο. Κι ενώ περάσανε οι γιορτές εγώ είμαι ακόμη σε mood εορταστικό, και έτοιμη, πολύ, πανέτοιμη να «ξεφαντώσουμε σε ρυθμούς τζαζ».

#4. Ποιος θα κλάψει όταν πεθάνεις; Robin Sharma.

«Αυτή είναι η αληθινή χαρά στη ζωή, να αναλώνεσαι σε ένα σκοπό που εσύ ο ίδιος αναγνωρίζεις ως σημαντικό, να είσαι μια αληθινή δύναμη της Φύσης και όχι ένας μικρός σβόλος χώμα γεμάτος αρρώστιες και παράπονα, που διαμαρτύρεται επειδή ολόκληρος ο κόσμος δεν έχει αφοσιωθεί στην προσπάθεια να τον κάνει ευτυχισμένο»

Το παραπάνω αποτελεί ένα από τα πολλά σημεία του βιβλίου που αξίζει πραγματικά να δώσεις προσοχή. Ένα βιβλίο που θα σε κάνει να προβληματιστείς για τον τρόπο που αντιμετωπίζεις πολλές καταστάσεις, κι ενδεχομένως σε κάνει να αναθεωρήσεις κάποια πράγματα. Ένα βιβλίο που «πρέπει» οπωσδήποτε να διαβάσεις.