Είμαστε ξένοι.

Μαρτίου 17, 2016

Σήμερα είμαι παιδί.

Ξυπνάω και αρχίζω να τρέχω. Φοβάμαι.

Φοβάμαι να κοιτάξω πίσω μα το κάνω για μια τελευταία φορά. Βλέπω χρώμα, λίγο μαύρο μόνο και λίγο γκρι. Βλέπω πέτρες να πέφτουνε πάνω μας, να μας τσακίζουν. Πετάνε πέτρες στα όνειρά μας και δένουν σφιχτά την ψυχή και το σώμα μας, το μυαλό μας, να μη σκεφτόμαστε. Το σώμα μου πονάει, δεν με αφήνουν να κινηθώ.
Αρχίζω να τρέχω.
Δεν κοιτάω ακόμα μπροστά, μα τώρα δεν κοιτάζω ούτε πίσω, μόνο γύρω μου. Βλέπω ανθρώπους που μοιάζουμε αλλά δεν τους ξέρω. Είναι ξένοι. Είμαστε ξένοι μεταξύ μας. Δεν με κοιτάνε καθόλου αλλά τους κοιτάω εγώ.

Τρέχω, και ο δρόμος είναι τόσο μεγάλος που έχω χρόνο να τους παρατηρώ τους δίπλα μου, τους ξένους.
Τρέχω, και ο δρόμος είναι τόσο μεγάλος που κουράζομαι.

Και αρχίζω και κλαίω γιατί πονάω και όλο τρέχω αλλά δεν βλέπω μπροστά μου, μόνο γύρω μου, μόνο τους γύρω μου. Τους ξένους μου. Που μοιάζουμε κιόλας λίγο.
Ακούω πολλούς μεγάλους ήχους, δυνατούς. Ακούω χίλια εκατό βήματα και τα μετράω.
Συνεχίζω να τρέχω και κλεφτά κοιτάω λίγο μπροστά μου. Ανάμεσα στα χίλια εκατό ξένα σώματα βλέπω λίγο χρώμα μαύρο και λίγο γκρι. Και πίσω τους ξύπνησε ο ήλιος και άπλωσε το χέρι στη μεριά μας και αν κοιτάξω βλέπω λίγο χρώμα εκεί.
Μπορώ να δω λίγο χρώμα αν κρυφά κοιτάξω τον ουρανό, λίγο μπλε ή γαλάζιο, ουρανί, και λίγο γκρι, πάντα λίγο γκρι.
Συνεχίζω να τρέχω.

Χάνομαι μέσα σε θάλασσες. Έχουνε λίγο χρώμα, λίγο μπλε αλλά πιο σκούρο ακόμα. Κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι χρώματα. Χωρίς γκρι. Χρώματα ωραία, κόκκινο, πράσινο ή χρώματα που δεν έχω δει ποτέ αλλά τα φαντάζομαι. Κολυμπάω.


Κρατάω τα μάτια μου σφιχτά κλεισμένα. Δεν θέλω να τα ανοίξω και να δω πάλι γκρι. 
Θα τα κρατάω κλειστά μέχρι να βάψουν τον κόσμο.
Από το Blogger.