Ξέρεις τι κάνω με τους ανθρώπους
Τους πιάνω στα χέρια μου και τους κρατάω σφιχτά
και κλείνω τα μάτια για να μπορέσω να ρουφήξω κάθε δευτερόλεπτο και να το σφραγίσω μέσα μου
Γιατί μετά φεύγουν
πάντα φεύγουν οι άνθρωποι.
Οι μόνες ψυχές αναγεννούν τις μνήμες
και ζουν ξανά τις στιγμές
και θέλει δύναμη, να κλείνεις τον κόσμο έξω από όσα θέλεις να ζήσεις
και να κρατάς τις πιο δυνατές, τις όμορφες στιγμές
και να μην επιτρέπεις σε εφήμερους παράγοντες να επηρεάζουν την ολότητα που δημιούργησες.

Άνθρωποι μου αγαπημένοι,
μου χτίσατε ένα κάστρο και νιώθω όμορφα εκεί μέσα μα κάπου κάπου φοβάμαι.
Γιατί δεν είναι εύκολο να τραβάς το σχοινί που σου ματώνει τα χέρια.
Και νιώθω πως σε λίγο δεν θα έχω άλλο αίμα να δώσω μα ούτε και δύναμη.

Αγαπημένοι μου άνθρωποι
εγώ ποτέ δεν θα σας πρόδιδα
μα εσείς με αφήσατε να χαθώ σε μονοπάτια περιπλανώμενη μόνη και φοβισμένη. 
Μα τα κατάφερα καλά.
Σταμάτησα να νιώθω φόβο.
Σταμάτησα να προσπαθώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω γιατί ήξερα πως ο χρόνος θα φέρει πάλι τα ίδια, και ίσως την φορά αυτή να είναι λίγο καλύτερα.

Οι άνθρωποι μου, εκείνοι που μου χτίζουν φυλακές, είναι οι ίδιοι που έντεχνα με ελευθερώνουν.
Που μου έδωσαν τη δύναμη να βάψω με όμορφα χρώματα την αναμονή.
Και να μη βιάζομαι... Ξέρω.
Μεγάλωσα και ωρίμασα.

Περιμένω υπομονετικά,
σαν παιδί που του έχουν τάξει τόσα και με τα χέρια κάτω από τα γόνατα αφήνει τα μάτια να λένε τις λέξεις που το στόμα ντρέπεται να πει.
Όχι από φόβο...
Απλώς τα μάτια μας καρφώνονται ανάμεσα στα σίδερα της φυλακής μας και βλέπουν έξω από αυτήν, όχι αυτό που υπάρχει, μα αυτό που θέλουμε κάθε φορά να δούμε.