Δύσκολοι καιροί

Όταν κλείνω τα μάτια πονάω!

Γιατί πέφτουνε μπροστά μου φυλακές. Βουβαίνομαι. Δεν έχω δύναμη να αντιδράσω.

Βλέπω μαύρο. Μαύρο παντού. Σκοτάδι!

Όταν ανοίγω τα μάτια πονάω πιο πολύ, γιατί είμαι ακόμα στη φυλακή μου.

 Τριγύρω άνθρωποι- θλίψη!

Βλέπω το γκρίζο παντού. Γκρι ουρανός, γκρίζα όνειρα.

 Πληγώνω τους γύρω μου. Οι σκέψεις βασανίζουν το μυαλό μου. Προσπαθώ να τις κρατήσω μέσα μου, να είναι μόνο δικές μου, να μην τις ξέρει κανείς. Μα οι  λέξεις, που κρύβονται και μου κρατούν βαριά αλυσοδεμένο το στόμα, συσσωρεύονται, γίνονται στοίβες και όταν δεν χωράνε μέσα πια ξεχύνονται τριγύρω μπερδεμένες και πάνε άλλες εδώ, άλλες εκεί. Και εγώ τις ψάχνω.

Μα δεν τις βρίσκω. Κόσμοι  που εναλλάσσονται, αλλεπάλληλα χτυπήματα στο πρόσωπο και εγώ ανήμπορη να υπερασπιστώ το είναι μου, χάνομαι σε έναν καινούργιο πάλι, ολοκαίνουργιο δικό μου κόσμο, μοναχικό, που χτίζω. Που μόλις έχτισα για να κρυφτώ και πάλι.

 Στους δύσκολους καιρούς, δύσκολες καταστάσεις. Και πόσο εύκολα χαθήκαμε και χάσαμε τους εαυτούς μας. Μα πόσο εύκολα γίναν άλλοι υπαίτιοι για την αυτοκαταστροφή μας.

Όταν κλείνω τα μάτια πονάω.

Όταν τα ανοίγω πονάω πιο πολύ!