Χανόμαστε αμέτρητες
ώρες
Κι όμως δεν ξέρουμε που
είμαστε και ούτε γιατί επιλέξαμε αυτόν τον προορισμό
Ψυχαγωγούμε δήθεν το
κουρασμένο εγώ μας και ενημερωνόμαστε, γεμίζουμε γνώση τον δήθεν ενδιαφερόμενο
εαυτό μας.
Είτε ο κόσμος ολοένα
εφευρίσκει τρόπους για να έρθει πιο
κοντά με τον συνάνθρωπο, είτε γεννά νοητές κλωστές που κρατούν σε συνεχή
«επαφή» μια υποτιθέμενη σχέση επικοινωνίας, μια τυπική καθημερινή χειραψία.
Μόνο που δεν αγγίζουμε ο ένας τον άλλον, δεν κοιταζόμαστε στα μάτια, δεν
νιώθουμε όσα λέμε και όσα έχουν οι άλλοι να πουν.
Ψάχνουμε σε έναν
λαβύρινθο κόσμο την έξοδο κατευθυνόμενοι αντίθετα από αυτήν. Γεμάτοι αγωνία
αγγίζουμε απαλά με τη ψυχή μονοπάτια που ποτέ δεν αφηνόμαστε ελεύθεροι να
βαδίσουμε σταθερά.
Τραγουδάμε χωρίς φωνή
Ζωγραφίζουμε με
χειροπέδες δεμένα τα χέρια
Βλέπουμε χρώματα εκεί
που δεν υπάρχει φως
Σπάμε δειλά τον
καθρέφτη μας με μόνο σκοπό να δούμε τι υπάρχει πίσω από αυτόν και τους
καθρέφτες των άλλων. Και βαριά κομμάτια τα γυαλιά πέφτουν πάνω μας και μας
τσακίζουν το δέρμα. Χαράζουν λέξεις που το στόμα δεν μπορεί να πει, το σώμα δεν
μπορεί να κάνει πράξεις. Φυλακίζουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας σε αυτόν τον
ξένο κόσμο που όσο και να προσπαθούμε δεν θα τον μάθουμε ποτέ, δεν θα τον
κάνουμε δικό μας.
Φυλακισμένοι και μόνοι.
Και κάθε μόνος κλεισμένος σε διαφορετικό κελί.
Και πίσω από τα σίδερα πάλι δήθεν βρίσκουμε γαλήνη. Η επικοινωνία μας είναι τα
σίδερα της φυλακής μας. Τα σίδερα που πέφτουνε βαριά μπροστά από τα κελιά
επικοινωνούν μεταξύ τους και έτσι νιώθουμε «μαζί» και όχι «μόνοι».
Μέσα στον τετραγωνικό
μας χώρο οι γκρίζοι τοίχοι μοιάζουν να έχουν ζωγραφισμένες πάνω θάλασσες και
έτσι είναι σαν να τρέχουμε στην αμμουδιά.
Στην οροφή βαμμένα
σύννεφα και έτσι είναι σαν να βλέπουμε ουρανό.
Τα σίδερα πέφτουνε
βαριά μπροστά από τα κελιά και ενώνονται και έτσι είναι σαν να επικοινωνούμε..
 |
Πηγή Εικόνας: http://bit.ly/2jryz4l |
