τελευταίο τσιγάρο

 

Ανάβω αργά, 

σχεδόν μηχανικά το τελευταίο τσιγάρο.

Νύχτα. Και κρύο.

Όχι εκείνο το κρύο του χειμώνα, το αβάσταχτο· 

το κρύο που παγώνει την ψυχή, της μοναξιάς, της αβάσταχτης. 

Κλείνω τις πόρτες καλά, 

να μείνουν απ’ έξω οι άνθρωποι και οι φωνές τους 

και μέσα μόνο εγώ. Κι η μοναξιά μου. 

Και μετά ανοίγω τις πόρτες 

να μπει ο αέρας και να πάρει απ’ τους τοίχους τα ίχνη της. 

καθαρίζει ο τόπος καλά 

και πάλι τα ίδια 

 

Ο καπνός δεν είναι το μόνο που χάνεται·

λίγο λίγο αποβάλλω ψυχή κάθε φορά που φυσάω 

και δεν είμαι τσιγάρο, να ανάβω, να σβήνω. να ξέρω ποιος είναι ο σκοπός μου. 

 

και περιπλανιέμαι απλώς αναζητώντας το τέλειο

Τον τέλειο σκοπό να εκπληρώσω.

πηγή εικόνας: https://bit.ly/30F5hTq